Koprodukcje Instytu Wydawniczego Erica i Wydawnictwa Tetragon

Wydarzenia na Węgrzech jesienią 1944 r. – stosunkowo słabo znane polskiemu czytelnikowi – są ciekawym przykładem bitwy obronnej, z którym warto się zapoznać. Tym bardziej, że można snuć – dość odległe co prawda – analogie do wcześniejszych o kilka miesięcy działań sowieckich i niemieckich sił pancernych na przedpolach Warszawy.

Pierwsza książka, która zajmuje się wyłącznie dowodzeniem i śledzi jego rozwój przez dwa tysiące lat – od starożytnej Grecji do wojny w Wietnamie. Traktuje o problemach nierozłącznie związanych z zarządzaniem i dowodzeniem armiami, włączając w to administrowanie wojskiem, organizację sztabów, technikę łączności, broń czy logistykę.

Wołynianki to trochę sentymentalna, trochę smutna, ale momentami wesoła historia pisana z perspektywy kilku, potem kilkunastoletniego chłopca, a w końcu dorosłego mężczyzny. Przewija się przez nią galeria przeróżnych typów ludzkich – od cwaniaka z Radości, przez partyjnego aparatczyka, księdza-prałata, po rotmistrza kawalerii.

Wojny morskie Hellady. Mamy nadzieję, że książka ta zainteresuje nie tylko tych, których pasjonuje marynistyka ale także tych którzy w materialnym i duchowym dorobku Hellady dostrzegają korzenie naszej cywilizacji.

Jest to jedna z tych książek, bez których pełne zrozumienie rozwoju wojsk pancernych i przebiegu kampanii wojennych, od II wojny światowej na Iraku kończąc, wymykałoby się pełnemu zrozumieniu. „Achtung Panzer!” nie jest nazistowską broszurą propagandową, a w pełni przemyślanym dziełem teoretyka i praktyka wojskowości.

NIEMCY BRONIA SIĘ PRZED POLSKĄ to opis procesów zachodzących w Reichswehrze w latach 1918-33. Choć „spętana kajdanami traktatu wersalskiego”, była ona kuźnią myśli wojskowej, która przeobraziła sposób prowadzenia działań wojennych; myśli, która odciska swe piętno do dziś, znajdując wielu naśladowców.

Litwa i Polska. Drogi obu tych państw i narodów krzyżują się od stuleci, dlatego nie ma Litwina, który był by obojętny wobec Polaków, i nie ma Polaka, który był by obojętny wobec Litwinów. Zapewne najgorszym okresem w relacjach pomiędzy oboma narodami było trzecie i czwarte dziesięciolecie XX wieku.
Po wybuchu II wojny światowej na Litwę ruszyli uchodźcy z Polski szukając tam schronienia i ratunku. Jak na to patrzyli Litwini? Jaka była ich reakcja? Jak odnosili się do tych, których spotkało nieszczęście?