Skald. Wężowy język. Tom 2

X wiek był w Skandynawii ponurym czasem, gdy lokalni władcy walczyli o władzę i bogactwa, wojownicy pływali za morza na wiking, demony i czarownice szkodziły ludziom, a chrześcijańscy misjonarze z miernym skutkiem próbowali wprowadzać nową wiarę. To był czas ludzi silnych i walecznych. Takich jak Ainar Skald.
Ainara kochały kobiety – i nic dziwnego, gdyż był waleczny, przystojny, dowcipny, sprytny i obeznany ze sztuką miłosną. Ale szalały za nim przede wszystkim dlatego, że był znakomitym skaldem, poetą, którego pieśni powszechnie znano, a królowie i jarlowie płacili za nie brzęczącym srebrem.

X wiek, Europa Wschodnia. Nastały czasy krwi i chciwości. Waregowie łupią morskie wybrzeża i zapuszczają się daleko w głąb lądu, gdzie władają rzecznymi trasami handlowymi. Powstają bogate państwa, wybuchają wojny, a wszyscy wojownicy połączeni są żądzą władzy, przemocy i bogactwa. To wspaniały czas dla najemników z Północy. Takich jak Ainar Skald, który nie tylko dobrze rąbie mieczem ale jest kowalem słów sprawnym w strof składaniu.

Powiadają, że ciągnie za nim stado kruków żerujących na truchłach jego wrogów.
Mówią, że jest biegły w strof składaniu, gdyż z łatwością przekuwa słowa w wersy na kowadle swego języka.
Prawią, że język ma rozdwojony niczym u węża, bo z jego ust zarówno mądrość wypływa, jak i słowa o zdradzie i podstępie.
Opowiadają, że tworzyć potrafi jeno słowem, bo czynami sprowadza wyłącznie pożogę i śmierć.